Rozdział 2

Jak co rano obudził mnie głos Brendy. Tylko tym razem nie miałam dobrego humoru. Bolała mnie głowa i brzuch. Najchętniej nie ruszałabym się z łóżka przez cały dzień. Niechętnie zwlokłam się z mego łoża i powolnym krokiem ruszyłam w stronę łazienki. Szybko umyłam zęby i znowu bardzo wolno powlokłam się do garderoby, aby wybrać ubranie na dzisiaj. Postanowiłam założyć to. Kiedy już byłam gotowa, zabrałam swoją torbę i zeszłam na śniadanie.
- Dzień dobry- przywitała się Brenda. Ja jednak nic nie odpowiedziałam i bez słowa zaczęłam jeść jajecznicę. Wzięłam pierwszy widelec do buzi i niemal natychmiast wyplułam to co na nim było.
- To jest ohydne!- krzyknęłam na co Brenda się zdziwiła.
- Jest taka jak zawsze- powiedziała spokojnie.
- Jak widać nie!- krzyknęłam i zrzuciłam talerz ze śniadaniem na podłogę. Szklane naczynie potłukło się na małe kawałeczki, a jajka rozprysły po meblach- I widzisz co narobiłaś?!- wrzasnęłam i wyszłam z kuchni, a Brenda za mną.
- Proszę, to twoje drugie śniadanie- powiedziała, podając mi jabłko i bułkę.
- Jak ma smakować jak tamte pomyje to nie skorzystam- rzuciłam i wyszłam z domu. Wsiadłam do samochodu i kierowca ruszył w stronę szkoły.
Po 10 minutach byłam na miejscu.
- Wolniej się nie dało?!- wyzwałam kierowcę i wyszłam z auta.
Przed wejściem do szkoły zobaczyłam Amy. Minęłam ją bez słowa i ruszyłam pod swoją klasę. Nagle usłyszałam za sobą głosy.
- Oni są wspaniali, tacy piękni i utalentowani!- powiedziała jakaś dziewczyna, trzymająca czasopismo.
- Nie musisz mi tego mówić. Ja ich ubóstwiam!- powiedziała druga.
- A słyszałaś ich najnowszą piosenkę? Jest po prostu świetna i na pewno nie odstaje od pozostałych!
- Tak, słyszałam i też tak uważam- dalej ich nie słuchałam tylko podeszłam do nich i wyrwałam im gazetę z rąk.
- Ejj! To nasze!- zaczęła się awanturować jedna z nich. Ja tylko na nią spojrzałam i obie od razu zamilkły. Potem skierowałam wzrok na artykuł, który czytały dziewczyny. "One Direction- nowe gwiazdy muzyki"- przeczytałam tytuł i popatrzyłam na te laski.
- Kto to?- zapytałam oschle.
- To ty nie wiesz? To One Direction!
- Boysband z xFactora. Co prawda nie wygrali swojej edycji, ale byli w finale i nagrali płytę- wyjaśniła mi jedna z dziewczyn, a druga tylko przytakiwała. Rzuciłam im czasopismo pod nogi i odeszłam, kierując się od klasy.
Lekcje minęły mi dosyć szybko, ale na każdej przerwie myślałam o tym całym One Direction, czy jak im tam...
Zamyślona wyszłam ze szkoły i już miałam kierować się do czekającego na mnie samochodu, kiedy usłyszałam za sobą głos Dylan'a.
- Hej skarbie- przywitał się i już miał mnie pocałować, ale ja się od niego odsunęłam- Ej, co jest? Nie cieszysz się, że mnie widzisz?- zapytał.
- Mam dzisiaj zły humor i wszystko mnie po prostu wkurza- wyjaśniłam niechętnie- Sorry, ale się śpieszę- rzuciłam i odwróciłam się do niego tyłem. Ruszyłam przed siebie. Szłam chodnikiem, mijałam ławki i kiedy minęłam ostatnią ktoś mnie zawołał.
- Kayla! Czekaj!- odwróciłam się w stronę, skąd dobiegał głos. Zobaczyłam Mike'a i jego paczkę. Spojrzałam na nich krzywo i ruszyłam dalej. Nagle ktoś złapał mnie za rękę. Szybko uwolniłam ją z uścisku i spojrzałam na "tego kogoś"- to był Mike.
- Odwal się świrze!- krzyknęłam mu prostu w twarz.
- Bo co mi zrobisz?!- zapytał, a ja kopnęłam kolanem w jego krocze. On zaczął zwijać się z bólu, a ja ruszyłam w stronę samochodu.
- Nie tak prędko- usłyszałam i poczułam jak ktoś łapie mnie za obie ręce. To byli jego koledzy. Spojrzałam na nich, a potem na Mike'a, który właśnie do mnie podszedł.
- Myślisz, że skoro masz kasę to możesz nami pomiatać?!- powiedział mi prosto w twarz.
- Tak, właśnie tak myślę- mój zły humor dał się we znaki.
- Hehe... To źle myślisz. Jesteś zwykłą lafiryndą i puszczalską- zaśmiał się.
- A skąd to możesz wiedzieć? Z tobą się nie przespałam, więc raczej puszczalską nie jestem, a lafiryndą nazwałeś mnie tylko dlatego, że mam markowe ciuchy- powiedziałam bez emocji- Po prostu mi zazdrościsz dziwaku.
- Ja, dziwak...?- zdziwił się.
- No wiesz, to nie ja wydurniam się na każdym kroku udając twardziela- zadrwiłam z niego.
- Skoro jesteś taka mądra to co powiesz na to- w tym momencie jego koledzy położyli moje ręce na jego tyłku, a on sam zaczął macać mój.
- Puszczajcie mnie w zboki!!!- zaczęłam się wydzierać na całe gardło- Niewyżyci seksualnie gówniarze!- krzyknęłam i wyrwałam ręce z uścisku. Rzuciłam się biegiem w stronę samochodu. Szybko wsiadłam do środka, zamykając za sobą drzwi.
- Jedź, kurwa jedź!!! zaczęłam krzyczeć, aby kierowca ruszył. Z piskiem opon ruszyliśmy w stronę domu. Pot spływał mi z czoła, byłam zła na siebie, że nie wygarnęłam im co o nich myślę. Nawet nie zauważyłam, że zaparkowaliśmy już pod domem. Szybko wyszłam z samochodu i podbiegłam do drzwi wejściowych. W progu natknęłam się na Brendę, rozmawiającą przez telefon. Nie zwróciłam na nią uwagi i szybko ruszyłam w stronę łazienki. Musiałam zmyć z siebie zapach tych psycholi.
Po godzinie spędzonej w łazience zeszłam do kuchni.
- Jak wpadłaś do domu, to rozmawiałam z twoim tatą i pytał...- zaczęła i zarazem nie dokończyła Brenda.
- Pytał co chcę na urodziny, tak wiem. Zastanowię się i wieczorem do niego zadzwonię. Co jest na obiad?- zapytałam, choć wcale nie miałam ochoty na jedzenie.
- Kurczak- odpowiedziała szybko Brenda.
- Zjem u siebie- powiedziałam i pobiegłam do pokoju. Usiadłam przy biurku. Złapałam za ołówek i zaczęłam bazgrać "jakieś coś". To mnie uspokajało. Nagle do pokoju weszła Brenda z obiadem na talerzu. Gwałtownie odwróciłam kartkę, na której szkicowałam i odłożyłam ją na bok.
- Nie bój się, nie będę patrzeć jeśli nie chcesz- powiedziała spokojnie i postawiła mi talerz na biurku. Mimowolnie się uśmiechnęłam, a Brenda wyszła z pokoju. Zabrałam się za jedzenie. Wzięłam do buzi jeden kęs kurczaka, a za nim od razu drugi. Obiad był pyszny, nie to co to dzisiejsze "śniadanie". Zjadłam prawie cały talerz, a kiedy już się najadłam, dałam znać Brendzie przez mikrofon, że może przyjść po naczynia. Gosposia od razu zabrała talerz, a kiedy wyszła ja zabrałam się za dokończenie szkicu.
- Kayla, pamiętaj, że masz zadzwonić do ojca- usłyszałam z głośnika. Ahh no tak, prezent. Włączyłam laptopa i bez większego skutku przeszukiwałam internet. Nagle, na jednej ze stron włączyła mi się reklama.
- Co za cholerstwo!- krzyknęłam i wtedy reklama naładowała się i moim oczom ukazało się zdjęcie pięciu kolesi i podpis "Płyta One Direction dostępna w naszym sklepie internetowym".
- Eureka!- pomyślałam i uśmiechnęłam się do ekranu komputera. Złapałam za telefon i wykręciłam numer do taty.
- Witaj córciu- usłyszałam głos ojca.
- Cześć. Chcę coś z One Direction, byle co, byleby pochwalić się tym z szkole- powiedziałam prosto z mostu.
- Jak sobie życzysz kochanie, ale może powiesz mi coś o tym One Direction?- zaśmiał się tata.
- Jakiś tam zespół. Jest teraz na topie, więc skoro mam tak kochanego tatę, że kupuje mi wszystko co chcę, tak więc chcę coś związanego z nimi- wyjaśniłam.
- Dobrze skarbie. Zobaczymy się w sobotę wieczorem, a teraz przepraszam, ale praca wzywa. Pa... pip, pip, pip...- i tyle go słyszałam.
- Przynajmniej odebrał- powiedziałam cicho i odłożyłam telefon na półkę. Weszłam jeszcze na twiiter'a i facebook'a, ale nic ciekawego się tam nie działo. Spojrzałam na zegarek- była już 20.39. Na szczęście na jutro mam nic nie zadali- pomyślałam i wyłączyłam laptopa. Wzięłam do ręki telefon i wyszłam z pokoju. Wstąpiłam do sypialni po piżamę, a potem już prosto udałam się do łazienki. Miałam ochotę na długą kąpiel, więc nalałam wody do wanny i rozebrałam się. Już miałam wchodzić do wody, kiedy usłyszałam głos Brendy.
- Czy mam szykować jakąś kolację?- zapytała przez głośnik.
- Nie!- krzyknęłam do mikrofonu i weszłam do wanny. Rozkoszowałam się ciepłem wody, kiedy nagle przypomniałam sobie sytuację z Mike'em. Co on chciał przez to osiągnąć? Szybko wyrzuciłam tego typka z głowy i na myśl przyszła mi Amy. Dzisiaj w ogóle z nią nie rozmawiałam, ale może to i lepiej, nie musiała znosić mojego dzisiejszego humoru. A Dylan? Nawet nie zapytałam jak mu poszedł test z chemii...
Nie miałam już siły o nich wszystkich myśleć. Wyszłam z wanny i wytarłam ciało miękkim ręcznikiem. Potem, odziana w piżamę wróciłam do sypialni. Odłożyłam telefon na szafkę, a sama położyłam się na łóżku. Lekko przykryłam się kołdrą i momentalnie usnęłam.
Szłam przez jakieś pustkowie. Nie było tam żadnej rośliny, zwierzęcia, człowieka... Bałam się, tak potwornie się bałam, kiedy nagle zobaczyłam... mamę. Stała na uboczu i patrzyła na mnie. Podbiegłam do niej, ale ona nagle zniknęła. Gwałtownie odwróciłam się, a za mną stał tata, ale on także w momencie zniknął. Sytuacja powtórzyła się z Brendą, potem z Amy, a na końcu z Dylan'em. Wszystkie osoby, na których mi zależało po prostu znikały! Nie mogłam tego znieść. Zaczęłam biec przed siebie. Nie mogłam się zatrzymać i nagle... zaczęłam spadać. Leciałam w dół, po prostu leciałam... Nagle pod sobą zobaczyłam jasne światło. Zbliżało się do mnie, było już tak blisko, na wyciągnięcie ręki i właśnie wtedy...
Obudziłam się. Usiadłam na łóżku i przejechałam dłonią po swoim czole, było mokre. Odkryłam się i spojrzałam na zegarek- 3.17.
Ty był tylko zły sen- uspokajałam się w myślach. Spokojnie ułożyłam głowę na poduszce i znowu zasnęłam.

------------------------------------------------------------

Rozdział taki sobie, ale mam nadzieję, że chociaż trochę Wam się podoba. 

Czekam na Wasze opinie i dziękuję za ostatnie komentarze... 

Kolejny rozdział dodam w poniedziałek lub wtorek, bo jutro wybieram się na dwudniowe wesele :P

Pozdro.!

Kama ;**