Rozdział 4

Sobota! Jedyny dzień, w który mogę się wyspać. Z radością otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek- była 11.27, nowy rekord- zaśmiałam się sama do siebie i podniosłam się z łóżka. Wyszłam na korytarz i skierowałam się do łazienki gdzie, nie śpiesząc się umyłam zęby, wzięłam długą kąpiel i wyprostowałam włosy. Następnie udałam się do garderoby i wybrałam to ubranie, bo nigdzie nie miałam zamiaru wychodzić.
Gotowa zeszłam na dół, ale nigdzie nie było Brendy.
- Gdzie ona jest?!- chodziłam po całym domu, ale gosposi nigdzie nie widziałam. Nagle usłyszałam, że ktoś wchodzi do domu. Szybko pobiegłam w tamtym kierunku i zobaczyłam... Amy i Dylan'a!(ona była ubrana w to, a on w to)
- Co wy tu...
- Wszystkiego najlepszego!!!- wydarli się jakbym stała co najmniej kilometr od nich.
- Co?!- spytałam, bo nie wiedziałam o co im chodzi.
- Oj, głupia. Widać jaką masz dobrą pamięć- westchnęła Amy- przecież jeszcze dwa dni temu o tym rozmawiałyśmy.
- No tak, zapomniałam, przepraszam- wygłupiłam się totalnie. Przecież nawet dzwoniłam do taty.
- Nie musisz przepraszać- odezwał się chłopak- lepiej otwórz swój prezent ode mnie.
- Ode mnie też- wtrąciła Amy i rodzeństwo podało mi dwa pudełka. Najpierw zajrzałam do tego od Amy. W środku były prześliczne kolczyki, no po prostu cudne.
- O jejku, dziękuję. Są piękne- podziękowałam i przytuliłam przyjaciółkę. Kiedy ją puściłam, otworzyłam pudełeczko od Dylan'a. A w środku... prześliczna bransoletka.
- O Boże...- tylko tyle byłam w stanie wydusić.
- Nie podoba ci się?- zapytał Dylan, który nagle posmutniał.
- Żartujesz!!!- pisnęłam- Jest przepiękna, po prostu, ahhh...- rozpłynęłam się.
- Cieszymy się, że prezenty ci się podobają- dopowiedziała Amy.
- Podobają to mało powiedziane, a teraz przejdźcie do salonu, a ja idę zjeść szybkie śniadanie- zaśmiałam się.
- Nie śpiesz się- odpowiedzieli równocześnie i spojrzeli na siebie ze złością w oczach, a ja tylko się zaśmiałam i weszłam do kuchni.
Zjadłam tylko jakiś jogurt i dołączyłam do moich Skarbów.
- A gdzie jest Brenda?- zapytała Amy kiedy tylko weszłam do pokoju.
- Sama chciałabym to wiedzieć- odpowiedziałam, siadając na kanapie. Klapnęłam obok Dylan'a, który objął mnie ramieniem i cmoknął w policzek. Ja uśmiechnąłem się do niego i oddałam buziaka w te jego słodkie usteczka. Mmm... Delicje :P
- Cicho!- krzyknęła Amy- Ja tu próbuję oglądać ten oto zacny program o rozmnażaniu się bezkręgowców!
Popatrzyłam na nią ze zdziwieniem podobnie jak Dylan i cała nasza trójka wybuchnęła śmiechem. W tym momencie do pokoju weszła Brenda.
- Co tu tak wesoło?- zapytała, przechodząc do kuchni. W rękach trzymała wielkie, białe pudełko.
- Amy udaje, że jest mądra- zaśmiał się Dylan, a siostra trzepła go w ramię.
- Skoro wolicie się wygłupiać, zamiast spróbować tego- wskazała na pudełko- to nie będę wam przeszkadzać...
- Nie!!!- krzyknęliśmy jak na trzy, cztery... i dobiegliśmy do stołu, gdzie owe pudło stało. Brenda zdjęła pokrywkę, a naszym ślepiom ukazał się wielki tort urodzinowy.
- O...
-Mój...
-Boże...
Taka była reakcja kolejno: Dylan'a, Amy i moja.
- Dzięki, dzięki, dzięki- podbiegłam do gosposi i ucałowałam ją.
- Ależ nie ma za co i przepraszam, że nie było mnie cały ranek, ale musiałam się gdzieś zaszyć, aby upiec ten tort- teraz już wiem, czemu nie mogłam jej znaleźć.
- Nie masz za co przepraszać, świetnie daliśmy sobie radę, prawda dziewczyny?- zapytał Dylan, na co ja przytaknęłam, a Amy... Właśnie, gdzie jest Amy?!
- Pycha...- usłyszałam zza pleców. Odwróciłam się i zobaczyłam jak moja przyjaciółka zjada mój własny tort!!!
- O ty... Nawet się nie podzielisz?!- Dylan od razu do niej dołączył, a ja i Brenda śmiałyśmy się z nich wniebogłosy. Jak ja kocham tą dwójkę.
- A kiedy będzie tata?- zapytałam gosposię, kiedy tylko się opanowałam.
- Rozmawiałam z nim wczoraj wieczorem i mówił, że przyjedzie około 18.00- odpowiedziała Brenda, zabierając rodzeństwu wypiek sprzed nosa.
- Buuuu...- Amy w momencie zaczęła jęczeć. Ja kochałam kuchenne wypieki Brendy, ale ona je wielbiła, chociaż nie było tego po niej widać. Brenda pokroiła tort na cztery kawałeczki i rozdała każdemu po jednym. Muszę przyznać, że to było przepyszne. Nie, nie przepyszne! FENOMENALNE!!! Tak, to odpowiednie słowo.
Kiedy się najedliśmy i porozmawialiśmy o błahych sprawach, spojrzałam na zegarek- była 16.30.
- Za półtorej godziny przyjedzie tata- powiadomiłam.
- To ja trochę tu ogarnę, a ty idź się przyszykować na przyjazd ojca, bo w końcu dawno go tu nie było. Tylko bądźcie w salonie przed 18.00!- no tak... Tata bywał w domu na prawdę rzadko, a po śmierci mamy prawie wcale. Odwiedzał mnie może raz, dwa razy na miesiąc, ale ostatnio widziałam go chyba na koniec roku szkolnego, czyli ponad cztery miesiące.
- Kayla, żyjesz?- Amy machała mi ręką przed oczami- chodź, pomogę ci się przyszykować.- powiedziała i pociągnęła mnie w stronę schodów na górę.
Przyjaciółka wepchnęła mnie do łazienki, a sama poszła do mojego pokoju, nie mam pojęcia po co. Podeszłam do lustra i spojrzałam w swoje odbicie.
- 18 lat. Kto by pomyślał- zaśmiałam się i zwróciłam się w stronę prysznica. Rozebrałam się i weszłam pod strumień ciepłej wody. Rozkoszowałam się nią chwilę, a potem zaczęłam mydlić swoje ciało. Następnie porządnie je opłukałam i czyściutka wyszłam spod prysznica. Wytarłam się i zarzuciłam na siebie tylko szlafrok.
Wyszłam z łazienki i udałam się do pokoju, a to co tam zobaczyłam po prostu mnie rozbawiło, a mianowicie moja przyjaciółka siedziała przy biurku i oglądała moje szkice.
- No nie mogę...
- Ale, że co?- spytała lekko zdziwiona.
- Nie masz nic lepszego do roboty? Ja tu stoję w samym szlafroku i czekam aż pomożesz mi wybrać ciuchy, a ty lampisz się na moje szlaczki?!
- Jeśli to są szlaczki to ja jestem smerfem- powiedziała z oburzeniem i skierowała się w stronę garderoby. Dołączyłam do niej.
- Może to?- zapytała po 15 minutach podając mi wieszak, na którym wisiały ubrania.
- Ok, skoro mówisz, że będą odpowiednie na tą okazję to czemu nie- uśmiechnęłam się do niej i pobiegłam do łazienki.
Ubrałam to co wybrała dla mnie Amy i wyszłam na korytarz.
- To teraz fryzura i mały makijaż- zaśmiała się Amy, która stała centralnie pod drzwiami. Nie powiem, wystraszyłam się...
Znowu zostałam zaciągnięta do łazienki. Amy posadziła mnie na krześle, a sama zaczęła dobierać odpowiednie kosmetyki.
Po długim szukaniu, w końcu zaczęła mnie malować, a po 20 minutach spięła mi włosy w koka i mogłam spojrzeć w lustro. Wyglądałam pięknie, a to tylko dla jednej osoby.
- Która godzina?- zapytałam. Amy spojrzała na zegarek w telefonie, który zaraz schowała za siebie.
- Aaa... Tylko 17.58- uśmiechnęła się dziwacznie do mojego odbicia w lustrze. Ja zrobiłam wielkie oczy i momentalnie wybiegłam z łazienki, a ona za mną. Wręcz leciałyśmy po schodach, a na dole zobaczyłyśmy Brendę i Dylan'a popijających sobie herbatkę. No nie... Ja tu się zabijam, żeby być przed 18.00 w salonie, a ci siedzą sobie w najlepsze. Patrzyłam tak na nich kiedy nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Ja i rodzeństwo udaliśmy się do salonu, a gosposia poszła otworzyć drzwi.
- Witaj moja kochana, jak zawsze młoda Brendo!- usłyszałam znajomy głos z korytarza.
- Witam pana...- odrzekła Brenda- zapraszam do salonu, czekam tam ktoś na pana.
Wtedy Amy i Dylan stanęli wyprostowani, a ja popatrzyłam w stronę korytarza. Właśnie wtedy go zobaczyłam. Stał i mi się przyglądał.
- Matko przenajświętsza, jak ty wyrosłaś!- krzyknął tata, na co ja rzuciłam się na niego z uściskami.
- Cześć tato. Dawno cię tu nie było- powiedziała kiedy się od niego oderwałam- Poznaj proszę Amy, moją najlepszą przyjaciółkę- i jedyną- dodałam w myśli- A to jest Dylan, mój chłopak- uśmiechnęłam się, a panowie (jeśli tak to mogę ująć) podali sobie ręce.
- Dobry wieczór- powiedzieli równo, znowu, ale tym razem tylko na siebie spojrzeli.
- Miło mi was poznać- zaśmiał się tata i zwrócił się do mnie- Tak więc moja młoda solenizantko, mam dla ciebie to, o co prosiłaś.
- Co sobie zażyczyłaś?- zapytała Amy, a ja na nią spojrzałam.
- Coś z One Direction, aby pokazać to tym matołom ze szkoły- tata tylko się zaśmiał, ale wiedziałam, że był zły, że nazywam ta innych uczniów.
- No nie do końca coś...- zaczął ojciec.
- To znaczy? Nie mów, że tu przyjechali...- sama nie wierzyłam w to co przed chwilą powiedziałam.
- Nie, nie przyjechali, ani nie przyszli pieszo, żeby było jasne- uśmiechnął się- Proszę...- powiedział i podał mi do ręki białą kopertę. Powoli ją otworzyłam i zaczęłam czytać to co było na niej napisane.
- Nie wierzę!!!- krzyknęłam.

------------------------------------------------------

Ta dam...!

Jak myślicie co dostała Kayla.?

Muszę Wam powiedzieć, że mam mało Czytelników :( Mało wejść, praktycznie zero komentarzy... Nie wiem czy jest sens dalej prowadzić tego bloga, bo skoro nikt go nie czyta to po co.?

Dlatego zaczynam szantażować.!

5 komentarzy= 5 rozdział

Kama ;**