Rozdział 17

Obudziłam się ze łzami w oczach. Nadal nie mogłam uwierzyć w to, co się wczoraj stało. Moja jedyna przyjaciółka odeszła na zawsze... Dlaczego?! Dlaczego Dylan wyzdrowiał, a ona nie?! Przecież to nie może być prawda!- po policzku spłynęła mi jedna łza. Odwróciłam się na drugi bok i ujrzałam... Harry'ego. Spał słodko na fotelu. Biedaczek...
Wstałam z łóżka i podeszłam do niego. Lekko cmoknęłam go w policzek, na co chłopak gwałtownie podniósł głowę i otworzył oczy.
- Co jest?- spojrzał na mnie.
- Nic, po prostu chciałam podziękować, więc dziękuję-usiadłam znowu na łóżku, zakrywając twarz dłońmi.
- Nie płacz...- Harry usiadł obok i próbował mnie pocieszać- Może i nie znałem twojej przyjaciółki, ale wiem, że ona nie chciałaby żebyś płakała- mówiąc to objął mnie ramieniem. Wtuliłam się w niego, tym samym powodując, że chłopak opadł na łóżko. Zaczął gładzić mnie po głowie, a ja nadal wylewałam litry łez.
- Właśnie straciłam jedyną przyjaciółkę jaką miałam- powiedziałam, kiedy się trochę uspokoiłam.
- Masz jeszcze nas...
- Tak, wiem... Ale byłam z nią związana, a wy...
- A my to co?- Harry się wyprostował.
- No... Nie znam was zbyt dobrze. Wiem o was tylko tyle, że jesteście zespołem i jesteście głupi.
- Dzięki...- Harry posmutniał.
- Ohhh... Nie to miałam na myśli- przytuliłam go.- A teraz chodź na dół, bo jestem głodna.
Wstałam i razem wyszliśmy z mojej sypialni. Zeszliśmy do kuchni, gdzie krzątała się Brenda.
- Dzień dobry- przywitała się. Ja tylko uśmiechnęłam się tak, że nie wiem czy to zauważyła i usiadłam przy stole.
- Pomóc ci w czymś?- zapytał Harry.
- Nie dziękuję. Usiądź, a ja zawołam resztę i zjecie śniadanie- kobieta podeszła do mikrofonu i zawołała pozostałych. Pierwszy pojawił się Niall, za nim Zayn i Liam, a na końcu Louis w swojej ukochanej piżamce w marchewki. Na jego widok humor mi się poprawił. Chłopcy usiedli przy stole, a Brenda podała nam jajecznicę.
- Chłopcy, chciałam wam podziękować- odezwałam się.
- Nie masz za co dziękować. To był nasz obowiązek, pilnować cię w nocy- uśmiechnął się Liam. Kochałam ten jego rozsądek. On jedyny był poważny w tym towarzystwie.
- A właśnie, Kayla dzwonił Dylan i prosił, abyś dziś o 14.00 przyszła do ich domu- poinformowała mnie gosposia.
- Po co?- spojrzałam na nią.
- Podobno on i jego rodzice chcą ci coś powiedzieć- powiedziała.
- Pójdziemy z tobą- zaoferowali swoją pomoc chłopcy.
- Dzięki- uśmiechnęłam się i wróciłam na górę, aby się umyć i ubrać.
Szybko wykonałam poranną toaletę, a następnie zajęłam się wyborem ciuchów. Zbytnio nie przejmowałam się dzisiaj swoim wyglądem. Wybrałam to i uczesałam do tego zwykłego kucyka.
Zegar wskazywał już 13.40 więc musiałam wychodzić z domu. Chłopcy byli już gotowi, a ja zarzuciłam na siebie kurtkę i wyszliśmy z domu. Nie zwarzając na nic wsiedliśmy do jednego samochodu i kierowca zawiózł nas na miejsce.

Wysiadłam i podeszłam do drzwi. Wcisnęłam przycisk dzwonka i nagle w progu pojawił się Dylan.
- Cześć- przywitałam się cicho.
- Hej- odpowiedział równie cicho i popatrzył na moich towarzyszy- Cześć chłopaki.
Oni też się przywitali i weszliśmy do środka. Złożyliśmy kondolencje rodzicom Amy, a potem moją uwagę przykuły walizki.
- Co się tu dzieje?- popatrzyłam na Dylan'a.
- Wyprowadzamy się. Do USA- odpowiedział jego ojciec.
- Jak to?!- zdziwiłam się.
- Nie możemy tu mieszkać. Nie po tym co się stało- mówił dalej mężczyzna.
- A co z pogrzebem? I co było przyczyną śmierci, bo raczej nie choroba?! Dylan wyzdrowiał!
- Pogrzeb odbędzie się w naszym nowym mieście i wybacz Kaylo, ale nie chcemy żebyś na nim była. Nie chcemy paparazzi, którzy ostatnio cię śledzą- jej matka patrzyła na mnie z wyrzutem, a ja znowu zaczęłam płakać.
- A co do przyczyny śmierci to... Amy miała raka. Lekarze nie wykryli guza na czas i wczoraj było już za późno- wyjaśnił Dylan.
- A po co ja miałam tu przyjeżdżać?!- zapytałam przez łzy.
- Chcieliśmy się z tobą pożegnać, więc do widzenia- matka Amy i Dylan'a była dla mnie bardzo niemiła, a ja nie wiedziałam dlaczego.
- Do widzenia- powiedziałam i po prostu wyszliśmy z domu.
- Kayla, zaczekaj!- usłyszałam za sobą głos Dylan'a. Odwróciłam się w jego stronę.
- Co?!- zapytałam oschle.
- Przepraszam, że mówię to w takich okolicznościach, ale...- tutaj mu przerwałam.
- Ale musimy zerwać. Jasne, wiem... Nasz związek i tak już nie istniał, więc cześć- powiedziałam szybko i po prostu wsiadłam do samochodu. Usłyszałam jeszcze tylko ciche "żegnaj" z ust chłopaka, a potem mignęła mi jego sylwetka. To było nasze ostatnie spotkanie. Powiem szczerze, że nie tak je sobie wyobrażałam, ale okoliczności są jakie są.
- Kayla, wszystko ok?- zapytał Liam w drodze do domu.
- Tak... Może to dziwne z waszego punktu widzenia, ale tak. Teraz zaczynam wszystko od nowa- powiedziałam i resztę drogi przejechaliśmy w milczeniu.

-----------------------------

No i co myślicie.?

Szczerze, to ich zerwanie miało na początku inaczej wyglądać i zmieniłam je w ostatniej chwili, ale co tam...

Nie mam weny na dalsze rozdział, tzn mam napisane kolejne dwa i dalej, no właśnie nie wiem co dalej... Zawiesiłam się ;/

Nie mam motywacji, bo dostaję mało komentarzy i wejść też jest mniej niż wcześniej...

Mam nadzieję, że to się zmieni.

Dziękuję za ostatnie komentarze i Kocham te Osoby, które komentują ;**

Kolejny rozdzialik w niedzielę (może).

Kama ;**