Rozdział 24

 Kochany Andżusiu Wszystkiego Najlepszego z okazji urodzinek.!

Obudziłam się, ale nie miałam zamiaru na razie otwierać oczu. Choć kolejne łzy cisnęły się przez zamknięte powieki, ja nie chciałam ich wypuścić. Nie chciałam znowu zacząć płakać. Ostatni czas w moim życiu to najgorsze, co mnie mogło spotkać. Jest grudzień, czyli czas radości... Święta, koniec starego roku i powitanie nowego, a dla mnie to kolejne dni spędzone w samotności, bez rodziny. Teraz na szczęście mam chłopców, ale oni na pewno też pojadą do swojej rodziny, a ja zostanę sama, nawet nie wiem gdzie...
Nagle poczułam rękę spoczywającą na moim policzku, wcześniej jakoś nie zwróciłam na nią uwagi, ale teraz się poruszyła. Ktoś mi się przyglądał i to z bardzo bliska.
Otworzyłam lekko nadal zaspane oczy i zobaczyłam uśmiechniętą twarz Harry'ego. Uśmiechnęłam się na sam widok jego loczków, spadających mu na oczy. Wyciągnęłam rękę spod ciepłej kołdry i poprawiłam mu lekko czuprynę.
- Twój uśmiech mnie powala- odezwał się cicho chłopak, rumieniąc się przy tym.
Przejechałam ręką po jego policzku i odwróciłam się na plecy. Wpatrywałam się bezsensownie w sufit, tak jakbym nie słyszała jego wyznania. No bo co niby miałam mu powiedzieć? Chłopak podniósł się bez słowa z łóżka i wszedł do łazienki, cicho trzaskając drzwiami. Hałas obudził resztę chłopaków.
- Dzień dobry- usłyszałam głos Liam'a.
- Która godzina?- zapytał zaspanym głosem Zayn.
- 8.04...- odpowiedział mu Niall, ziewając.
Ja nadal leżałam bez ruchu na łóżku i tylko słuchałam, co się wokół mnie dzieje. Najdziwniejsze jednak było to, że Louis się nie odzywał, a przecież to on ma zawsze najwięcej do powiedzenia. Spojrzałam ukradkiem na niego, ale zaraz odwróciłam wzrok, bo chłopak dziwnie mi się przyglądał. Nie odwracał wzroku dłuższą chwilę i w końcu nie wytrzymałam.
- Co?- zapytałam, odwracając się do niego twarzą.
- Właśnie spędziłaś noc z dwoma chłopakami w łóżku, na dodatek w samej bieliźnie, nie przeszkadzało ci to, że musiałaś z nami spać?- zapytał Lou.
- Wczoraj nie miałam już siły się awanturować. To wszystko mnie przerasta. Zaraz święta, a mnie przytrafiają się same nieszczęścia- powiedziałam, a po moim policzku spłynęła jedna łza.
- Nie płacz... Teraz tylko musimy załatwić sprawy z tym pożarem i znaleźć nowy dom- powiedział chłopak, przytulając mnie. Na nasze łóżko położyli się też Liam i Niall, a Zayn stał nad nami z aparatem, który miałam przy sobie podczas pożaru i zaczął nam robić zdjęcia.
- Dziękuję wam chłopaki- powiedziałam, tuląc się mocniej do Louis'a.
Właśnie w tym samym momencie z łazienki wyszedł Harry. Widać było, że jest smutny, ale dla niepoznaki uwalił się na nas całym swoim ciężarem, poprawiając mi tym humor.
- Złaź z nas ciężarowcu!- krzyknął przez śmiech Liam.
- Jak mnie nazwałeś?- zapytał Hazza, ale nie czekając na odpowiedź, zaczął łaskotać każdego z nas po kolei, a my nie pozostawaliśmy mu dłużni.
Byłam wdzięczna chłopakom, że zajmują mój czas, abym nie myślała o swoich zmartwieniach. Teraz tylko oni mi zostali.
- Dobra, dobra... Koniec!- Niall ledwo wstał z łóżka i stanął obok Zayn'a, który nadal robił zdjęcia.- Idziemy na śniadanie!
Wszyscy na to przytaknęliśmy. Każdy z nas, po kolei wchodził do łazienki, aby ubrać się w ciuchy z wczorajszego dnia, bo tylko to ze sobą mięliśmy.
Wyszliśmy z pokoju i zeszliśmy do hotelowej restauracji. Ja tylko czasami się odzywałam, to chłopcy głównie mówili.

Śniadanie zajęło nam około 40. minut. Szliśmy właśnie korytarzem, kiedy nagle zadzwonił mój telefon. Wyjęłam go z kieszeni i nacisnęłam zieloną słuchawkę.
- Halo?- odezwałam się zachrypniętym głosem.
- Kayla? Jesteś chora?- usłyszałam zaniepokojony głos ojca.
- Co, nie!- odchrząknęłam- Co chciałeś?
- Zapytać jak sobie radzisz? Ty i chłopcy...
- Miło z twojej strony. Jak na razie jesteśmy w hotelu, właśnie wracamy ze śniadania.
- Jeszcze dziś będziecie mogli się przenieść do nowego lokum. Dziś w nocy, to znaczy u mnie w dzień... Kupiłem dla ciebie nowy dom. Większy...
- Co?!- krzyknęłam do telefonu, na co chłopcy ode mnie odskoczyli z przerażenia.- Jak to?
- No normalnie... Przecież nie mogę pozwolić na to, aby moja córcia i jej podopieczni mieszkali w hotelu, prawda?
- Ale... A... Gdzie, jak?- jąkałam się.
- Zaraz prześlę ci adres, ale będziecie mogli tam jechać dopiero wieczorem, bo jeszcze nie jest gotowy- powiedział poważnie ojciec.
- Dobrze... My i tak musimy dziś coś załatwić- mówiąc to, spojrzałam na Harry'ego, a dokładniej na jego brew.
- No to załatwione. Zaraz dostaniesz wiadomość, a teraz pa kochanie!- usłyszałam szybkie słowa taty, a potem już było tylko głucho...
- Co się stało?- zapytali zaniepokojeni chłopcy.
- Mamy nowy dom!!!- krzyknęłam uradowana na cały korytarz.
- Ale jak to?- pytali dalej.
- Tata kupił, ale możemy tam jechać dopiero wieczorem- powiedziałam, kiedy mój telefon zaczął wibrować. Odczytałam treść SMS-a, gdzie widniał nowy adres.
- A więc zadania na dzisiaj: Jechać do szpitala z Hazzą i wprowadzić się do nowego domu!- powiedział Zayn.
- I coś zjeść!- dodał Niall, a my się zaśmialiśmy.

*godzinę później*

Byliśmy już w drodze do szpitala. Postanowiliśmy, że znowu ja i Lou pójdziemy z Harry'm do gabinetu.
Weszliśmy do środka, a w recepcji znowu siedziała ta sama baba co ostatnio. Podeszliśmy do niej, a ta znowu na nas nie spojrzała.
- Dzień dobry!- powiedziała głośno, a kobieta podskoczyła na krześle.
- Dzień dobry. Dobrze, że państwo są. Ten sam pokój co ostatnio, czyli 270- powiedziała miłym głosem... A to nowość...
Wjechaliśmy na odpowiednie piętro i weszliśmy do gabinetu, gdzie był ten sam lekarz.
- Dzień dobry- przywitaliśmy się.
- Witam i zapraszam- wskazał Harry'emu miejsce, gdzie miał usiąść, a ja i Lou usiedliśmy przy biurku. Nagle zauważyłam, że leżała na nim dzisiejsza gazeta. Bez słowa ją złapałam i popatrzyłam na pierwszą stronę.
- "Kayla Willson i One Direction bezdomni"- przeczytałam nagłówek i popatrzyłam na zdjęcie pod nim. Byłam na nim ja, chłopcy i nasz spalony dom. Rzuciłam gazetę na biurko i popatrzyłam na Loczka, który z cierpliwie czekał, aż lekarz skończy swoją pracę.
Po chwili chłopak podszedł do mnie i Lou. Oboje spojrzeliśmy na jego brew. Pozostała tylko mała blizna, ledwo widoczna. Podziękowaliśmy doktorowi i wyszliśmy ze szpitala. A tam... Ludzie... Mnóstwo ludzi zgromadzonych wokół naszego auta.
- O nie...- jęknął Harry, co chyba nie było przemyślane, bo teraz oni zauważyli i nas. Pytania, pytania i pytania. To było jedyne, co teraz słyszałam. Starałam się uciec, ale nie udawało mi się to. Nagle ktoś pociągnął mnie za rękę, to był Louis. Biegliśmy w stronę samochodu, a przed nami biegł Harry. Jakimś cudem udało nam się dostać do samochodu.
- Wpuśćcie nas!- krzyknął Loczek, a Niall otworzył nam drzwi. Szybko weszliśmy do środka i kierowca z piskiem opon odjechał spod szpitala.
- Jedziemy tam- pokazałam mu SMS-a z adresem nowego domu i już byliśmy w drodze.
Po jakiś 20. minutach byliśmy na miejscu. Wyszliśmy z auta i stanęliśmy przed nowym domem.

-----------------------------------------

Hey.!

Przepraszam, że znowu mieszam z dniem dodawania rozdziału, ale mam dwa powody: 1. Dziś są urodziny mojej przyjaciółki i specjalnie dla niej go dodaję. 2. Jestem chora i mi się nudzi ;/

Mnie rozdzialik się nie podoba, jest taki nijaki... :( Nie umiem pisać, tylko tyle powiem...

Chciałam podziękować Was bardzo za ostatnie komentarze, a szczególnie mojej meg, która mnie rozwaliła :P

Mam prośbę do moich Anonimków. Czy możecie się podpisywać, chociażby jedną literką.? Bardzo Was o to proszę, bo chciałabym Was jakoś rozróżniać :)

Postanowiłam, że rozdziały będę dodawać dwa razy w tygodniu, bo brakuje mi weny na pisanie kolejnych i po prostu zaraz mi ich braknie...

Następny w poniedziałek lub wtorek.!

Kama ;**