Rozdział 21

...Harry'ego!!! Chłopak dawał temu bydlakowi z pięści prosto w nos, ale Mike nie pozostawał mu dłużny. Przyłożył Loczkowi z całej siły w oko. Na sam widok zaczęłam krzyczeć. Wokół nas zaczęła się już zbierać spora grupa uczniów. W tłumie zobaczyłam Barnson'a. O nie...
- Willson, znowu ty?!- podszedł do mnie, nie zwracając uwagi na bójkę.- Zostajesz wywalona ze szkoły!
Nie przejęłam się tym teraz. Podniosłam się z ziemi i bez słowa podbiegłam do Harry'ego i Mike'a. Próbowałam ich rozdzielić, ale na marne. Najgorsze jednak było to, że ludzie którzy bezczynnie gapili się na tą całą sytuację nie robili po prostu nic!!!
W końcu udało mi się złapać rękę Mike'a i pociągnęłam go tak, że upadł na ziemię. Miał rozwalony nos, podbite oko i mocno poszarpaną kurtkę. Gorzej było z Harry'm. Spojrzałam na niego, ale od razu miałam ochotę odwrócić wzrok. Podbite oko, rozcięta brew i warga, rozwalony nos, no po prostu masakra.
Złapałam go za rękę i pociągnęłam w stronę samochodu Louis'a, którym przyjechał, przez tłum buczących na mnie debili. Zignorowałam ich. Wyjęłam w kieszeni Hazzy kluczyki do samochodu i zajęłam miejsce kierowcy. Chłopak usiadł obok mnie. Jechaliśmy do domu, nie odzywając się do siebie ani słowem.
-Dziękuję- przerwałam tą ciszę.
- Ale za co?- on popatrzył na mnie swoimi przekrwionymi oczami.
- Za to, że stanąłeś w mojej obronie- uśmiechnęłam się lekko.

Podjechaliśmy pod bramę, gdzie stał tłum paparazzi. Każdy robił zdjęcia.
- No pięknie...- westchnął Harry i założył kaptur na głowę, zakrywając z grubsza rany na twarzy.
Ja trąbiłam ile wlezie na tych baranów z aparatami. W końcu udało mi się dostać do bramy.
Podjechałam pod dom i wysiedliśmy z auta. Weszliśmy do domu, a w progu natknęliśmy się na pozostałą czwórkę i Brendę.
- Boże drogi, co ci się stało?!- kobieta zaczęła oglądać twarz Harry'ego.
- Ałaaaaaaaaa!!!- wydarł się chłopak.- To boli!!!
- Trzeba było się nie bić!- teraz głos zabrał Liam.
- Czyś ty go końca zgłupiał?!- krzyczał Zayn.
- Dajcie mu święty spokój! On stanął w mojej obronie!!!- nie wytrzymałam dłużej.
Pobiegłam na górę, pozostawiając chłopaków i Brendę z minami "WTF?".
Wpadłam do pokoju i najprościej rzecz ujmując uwaliłam się na łóżko. Po moich policzkach zaczęły spływać pojedyncze łzy. Nie chciałam żeby tak wyszło. To przeze mnie, przez moje wcześniejsze zachowanie Harry jest pobity. Teraz wiem, że podjęłam dobrą decyzję, postanawiając się zmienić. Wywalili mnie ze szkoły, więc już nie będę miała problemu z tymi baranami.
Z rozmyśleń wytrąciło mnie pukanie do drzwi. Szybko wytarłam łzy i usiadłam na łóżku.
- Proszę- powiedziałam cicho. Drzwi otworzyły się, a za nimi stał Harry. Wyglądał już trochę lepiej, ale nadal to rozcięcie na brwi wyglądało okropnie.
- Musimy jechać do szpitala- powiedział prosto z mostu.
- Dlaczego?- zapytałam, bo do końca nie wiedziałam po co mamy tam jechać.
- Brenda mówi, że tą ranę- wskazał na brew- trzeba zaszyć. Jest głęboka i zwykły plaster tu nie pomoże.
- Aha...- powiedziałam krótko i podeszłam do Loczka, patrząc mu w oczy- Jeszcze raz dziękuję.
- Nie ma sprawy- powiedział cicho, nie odrywając oczu od mojego wzroku- to był mój obowiązek.
- Wcale nie... Mogłeś mnie zostawić na pastwę losu z tym typem i po prostu na mnie czekać w samochodzie, a ty nie... I za to ci dziękuję- powiedziałam i cmoknęłam go szybko w te jego piękne usteczka.
- Kaleka, idziemy!!!- usłyszeliśmy krzyk Zayn'a z dołu. Posłaliśmy sobie jeszcze szybkie uśmiechy i zeszliśmy na dół.
Ubraliśmy się szybko i wyszliśmy przed dom. Wsiedliśmy do samochodu i kierowca ruszył w stronę szpitala.
Na miejscu postanowiliśmy, że tylko ja, Harry i Louis wejdziemy do szpitala, a reszta poczeka na nas w samochodzie, aby nie robić większego zamieszania. Chłopcy założyli ciemne okulary i kaptury na głowy.
Stanęliśmy przy okienku recepcyjnym. Za szybą siedziała jakaś starsza kobieta.
- Przepraszam, ale musimy pilnie spotkać się z jakimś chirurgiem- powiedział Lou.
- Umówieni?- zapytała, nawet na nas nie patrząc.
- Yyy... Nie... Mamy tu nagły przypadek- kontynuował chłopak.
- Przyczyna wizyty?- dalej pytała kobieta. Powiem szczerze, że działa mi już na nerwy. Nie patrzy z kim gada tylko zajmuje się nie wiadomo czym, a to podobno ona pozwala pacjentom przejść dalej. Co za babsztyl!
- Słuchaj no!- teraz to ja mówiłam- Gdybyśmy nie mięli potrzeby przyjścia tu, to chyba byśmy sobie czasu nie zajmowali, no nie?!
Dopiero po moich słowach recepcjonistka na nas spojrzała. Chłopcy gapili się na mnie jakby nie wiedzieli, że umiem się awanturować.
- Przepraszam...- odezwała się kobieta- Trzecie piętro, sala 270.
- Dziękuję!- powiedziałam i ruszyłam w stronę windy, a chłopcy za mną. Kiedy drzwi windy się zamknęły oni w końcu mogli zdjąć te okulary.
- Musimy częściej cię zabierać na takie wyprawy w miejsca publiczne- zaśmiał się Lou.
- Taaa...- westchnęłam- Ja już po prostu nie mogłam patrzeć jak ten babsztyl obchodzi się z pacjentami.
Po tych słowach winda się zatrzymała. Wyszliśmy z niej i skierowaliśmy się do wyznaczonego pokoju. W środku siedział starszy mężczyzna i uzupełniał jakieś dokumenty.
- Yhym...- odchrząknął Lou. Lekarz spojrzał na nas i odszedł od biurka.
- Dzień dobry.- przywitał się- W czym mogę pomóc?
- Mamy tu mały problem- Pasiak krzywo się uśmiechnął i pociągnął przed siebie Harry'ego.
Loczek zdjął kaptur i pokazał swoją posiniaczoną twarz.
- Uuu...- odezwał się mężczyzna i zaczął oglądać rany.- Co się stało?
- To moja wina- odezwałam się cicho- On stanął w mojej obronie.
- Oj Harry, Harry. Trzeba będzie to zaszyć- spojrzał na brew chłopaka.
- Pan nas zna?- zdziwiliśmy się.
- Tak, to znaczy... Z opowiadań córki. Ona was uwielbia- zaśmiał się lekarz, szykując jakąś igłę i nić. Na sam widok musiałam usiąść.
- Miło nam- powiedział Harry, siadając na miejscu, które wskazał mu lekarz.
- Jeszcze tylko małe znieczulenie i zaczynamy szycie, a potem będę miał do was prośbę. Mam nadzieję, że mi nie odmówicie?
- Jeśli chodzi o autografy, to nie ma problemu- teraz odezwał się Louis.
Lekarz zrobił swoje i podał chłopakom kartkę, na której mięli się podpisać. Szybko to zrobili.
- Proszę pokazać się przed świętami na zdjęcie szwów- polecił lekarz.
Podziękowaliśmy za szybkie przyjęcie i skierowaliśmy się do windy. Zamaskowani wyszliśmy ze szpitala i wsiedliśmy do samochodu. Dziwiło mnie to, że nie było wokół niego żadnych fanek. Może po prostu nie rozpoznały auta.
Ruszyliśmy do domu. Było już ciemno. Nawet nie wiedziałam, ze tak długo nas nie było.
- No i jak?- zapytał Liam w drodze powrotnej.
- Przed świętami mamy się pokazać- odpowiedział mu Harry.
- Mam nadzieję, że Brenda ma dla nas jakąś kolację, bo jestem głodny...- odezwał się Niall.
- Jak zawsze...- westchnęliśmy wszyscy równo.
Kiedy dojechaliśmy do domu było już grubo po 21.00. Weszliśmy do środka. Chłopcy od razu wpadli do kuchni, a ja cichaczem weszłam na górę. Weszłam do łazienki i nalałam wody do wanny. Rozebrałam się i zanurzyłam w niej. Rozkoszowałam się ciepłem do samego końca, a kiedy ostygła wytarłam się i założyłam szlafrok. Otworzyłam drzwi od łazienki i... a to nowość! Wpadłam na Niall'a.
- Witam!- krzyknął uradowany, pewnie dlatego, że miał ręce pełne jedzenia.
- Hej... Nie za dużo tego?- spojrzałam na jego "towar".
- Nie e... Chcesz coś?- pokazał zawartość rąk.
- Nie, dzięki...- uśmiechnęłam się do niego, a ten upuścił całe jedzenie.
- O Boże!- krzyknął, kiedy zakapował co zrobił. Szybko zaczął zbierać to, co wylądowało na podłodze. Ja tylko się zaśmiałam i pomogłam mu. W pewnym momencie nasze oczy się spotkały. I znowu zatopiłam się w tych jego prześlicznych tęczówkach. Zaczęłam się do niego przybliżać, a on do nie. Dotknęłam lekko jego warg. Musnęłam je... Nie mogłam się oprzeć, one mnie do siebie przyciągały. Nagle usłyszałam kroki, dobiegające ze schodów. Spojrzałam mu jeszcze raz w oczy, a potem uciekłam do sypialni, pozostawiając go samego na korytarzu. Opadłam na łóżko i uśmiechnęłam się sama do siebie. Nagle zrobiło mi się zimno. Spojrzałam na siebie i dopiero teraz zajarzyłam dlaczego. Nadal miałam na sobie tylko szlafrok. Szybko ubrałam piżamę i położyłam się do łóżka. Sięgnęłam po telefon i napisałam SMS'a do Niall'a: "Dobranoc ;**". Uśmiechnęłam się do ekranu i wcisnęłam klawisz "wyślij". Odłożyłam telefon, ale niepotrzebnie, bo chwilę potem dostałam wiadomość. Otworzyłam ją: "Dziękuję. Za to na korytarzu też. Przepraszam za to jedzenie... Do jutra;**". Odpisałam: "Nie masz za co przepraszać. Paa ;**". Odłożyłam telefon i momentalnie zasnęłam.

----------------------------------------

Tak jak obiecałam, po 20. komentarzu dodaję kolejny rozdział. Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam. Przepraszam też, że dopiero teraz, ale miałam dzisiaj występ przed nauczycielami i musiałam się uspokoić :)

A teraz UWAGA!

Kolejny rozdział pojawi się się dopiero po 40. komentarzach, bo muszę zyskać na czasie, aby go dokończyć. Mam nadzieję, że się na mnie nie gniewacie, ale wiem, że dacie racę, bo skoro w jeden dzień dostałam ponad 20 przemiłych komentarzy, to 40 może w kilka dni będzie...

Pozdrawiam.!

Kama ;**